เมื่อ ‘เยี่ยนอู๋ซือ’ พลั้งพลาดจนลมปราณแตกซ่าน ‘เสิ่นเฉียว’ คนดีจึงคอยอยู่เคียงข้างกาย ปกป้องภัยอันตรายจากรอบทิศ พวกเขาเดินทางร่วมกันเนิ่นนาน ซ้ำประมุขภเยี่ยนยังเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต เสิ่นเฉียวจึงคิดว่าเยี่ยนอู๋ซือคือสหาย การกระทำเช่นนี้นับว่าสมควรแล้ว ทว่าประมุขพรรคมารผู้นี้ยังคงเป็นคนใจดำที่ไม่เคยสนใจผู้ใดอยู่วันยันค่ำ ขณะที่เสิ่นเฉียวมิได้ระแวดระวัง เยี่ยนอู๋ซือกลับฉวยโอกาสนั้นลอบทำร้าย ส่งตัวเสิ่นเฉียวเข้าสู่เงื้อมมือ ‘ซางอิ่งสิง’ ผู้โหดเหี้ยมด้วยตนเอง ความไร้เดียงสาของเสิ่นเฉียวนำมาซึ่งอันตรายที่เขาไม่คาดคิด แม้ถูกหักหลังจนตกสู่ห้วงแห่งความตายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขากลับยังยึดมั่นดังเดิม ความแค้นมิอาจกำหนดทิศทางชีวิตของเขาเช่นไร บัดนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น