สุยอันเหนื่อยจนหมดแรง ยามนี้เพียงฝืนทนเอาไว้เท่านั้น ยังดีที่เมื่อครู่ได้นั่งพักบนเก้าอี้ ดื่มน้ำไปหนึ่งถ้วย ถึงได้สดชื่นขึ้นมาหน่อย เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที "ตอนอยู่ประตูเมือง นายท่านเก้าได้ให้ผู้น้อยป่าวประกาศออกไปว่า เขาได้ออกเดินทางไปฮวาโจวแล้ว ดังนั้นเขาต้องไปให้ถึงเร็วที่สุด เกรงว่าคงจะไม่กลับมาจวนฉู่แล้ว นัยหนึ่งก็เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาสืบความเคลื่อนไหวของเขาได้ เพราะฝั่งนั้นน่าจะเดาได้แล้วว่าคนที่ได้ยินสารลับก็คือนายท่านเก้า ดังนั้นคงจะไม่ส่งผลดีต่อตระกูลฉู่เท่าใดนัก" นางชำเลืองมองฮูหยินผู้เฒ่าแวบหนึ่ง "เมื่อครู่ข้าน้อยยังไม่ได้บอกบางเรื่อง แม้นายท่านเก้าจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต ทว่าอาการของเขาหนักใช่ย่อย เขาไม่เพียงถูกลูกธนูยิงใส่ ซ้ำยังตกลงมาจากผาหิน แผ่นหลังม่วงช้ำไปทั้งแถบ ไม่ว่าจะนอนคว่ำหรือหงายล้วนสร้างความเจ็บปวดให้เขาทั้งสิ้น ข้าน้อยเดาว่าที่นายท่านเก้าทำเช่นนี้ เพราะกลัวว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเสียใจ" น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่ากลิ้งหล่นลงมา "เจ้าเด็กคนนี้ไม่เคยทำให้คนอื่นเบาใจสักครั้ง แต่ดันเป็นเด็กกตัญญู อยากจะต่อว่าเขาสักประโยค ก็ยังตัดใจว่าไม่ได้..."