รายละเอียดสินค้า

ชื่อเรื่อง: ดั่งดวงหฤทัย

บทประพันธ์โดย ลักษณวดี

ปกอ่อน สองเล่มจบ

ประเภท: โรแมนติก/เกมการเมือง/คลาสสิก/Bestsellers

จำนวนหน้า: 822 หน้า

Edition: 12th (2567)

ISBN: 978-616-573-2918

นิยายสู่ละคร: ปี 2539 ช่อง 7, ปี 2550 ช่อง 7, ปี 2562 ช่อง 3

เรื่องย่อ

เป็นเรื่องราวความรักระหว่าง ‘เจ้าหลวงรังสิมันต์’ (แห่งแคว้นกาสิก) ผู้เข้มแข็ง องอาจ แต่กลับเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นคนโหดร้าย ป่าเถื่อน และ ‘เจ้าหญิงทรรศิกา’ (แห่งแคว้นพันธุรัฐ) ผู้มีความงดงาม และเฉลียวฉลาด ทั้งสองมีความเกี่ยวพันทางด้านเกมการเมืองของสามแคว้น คือ กาสิก, พันธุรัฐ และ ทานตะ ซึ่งแต่ละแคว้นมีความแตกต่างในด้านพื้นที่และทรัพยากร ทำให้ผู้ครอบครองแคว้นมีความหวาดระแวงซึ่งกันและกัน แต่ในขณะเดียวกันก็พยายามที่จะปรองดองเพื่อให้ดินแดนของตนได้รับประโยชน์สูงสุดด้วยเช่นเดียวกัน เรื่องเกิดจากความต้องการในด้านทางออกไปสู่โพ้นทะเลของแคว้นกาสิกและทานตะ ที่นำไปสู่การหมั้นหมายของ ‘เจ้าหลวงรังสิมันต์’ (กาสิก) และ ‘เจ้าหญิงมณิสรา’ (ทานตะ) แต่ระหว่างการเดินทางไปกาสิก ขบวนม้าก็เกิดการโกลาหลเตลิดเข้าเมือง พันธุรัฐ และ ‘เจ้าชายทยุติธร’ (แห่งแคว้นพันธุรัฐ) ก็ได้ชิงตัวว่าที่เจ้าสาวไป ซึ่งเท่ากับเป็นการประกาศสงครามกับกาสิก ซ้ำร้าย ‘เจ้าหญิงทรรศิกา’ พระขนิษฐาแห่งเจ้าชายทยุติธร ยังตกไปอยู่ภายใต้การควบคุมของกาสิกอีกด้วย

คำนำ

ภูผาหินแกร่งมั่นคง ดํารงนานชั่วฟ้าสลาย

จิตจงมาดมั่นฝังไว้ ธาตุใดแกร่งเท่าธาตุรัก!

‘ดั่งดวงหฤทัย’ เป็นบทประพันธ์ชิ้นเอกของลักษณวดี บรรจงเล่าขานเรื่องราวแห่งรักของ ‘รังสิมันต์’ เจ้าหลวงแห่งแคว้นกาสิก กับ ‘เจ้าฟ้าหญิงทรรศิกา’ แห่งพันธุรัฐ ไว้อย่างอ่อนหวานและประทับใจผู้อ่านตลอดมา

“หม่อมฉันจะไม่กราบทูลอะไร นอกจาก...”

อีกครั้งที่สุรเสียงห้าว ต่ำ เอื้อนทํานองเพลงค่อย ๆ จากพระศอ

“จรดลึกในความทรงจํา ลึกล้ำรอยสลัก นิรันดรนั้นนานนัก แต่รักนี้นานกว่านั้น”

ทรรศิกาแย้มพระโอษฐ์ละมุน ราวบุปผารอวันพรรณรายตามบทเพลง

“หม่อมฉันก็จะไม่ทูลว่าจะจํา เพราะสิ่งใดที่จํา แปลว่า มีเวลาลืม หากจะทูลว่าหม่อมฉันรู้ เพราะความ ‘รู้’ ไม่มีวันลืม หม่อมฉันรู้...” กระแสรับสั่งหวานนัก

“ว่าจะเป็นเช่นนั้นแน่นอน!”

นิรันดรนั้นนานนัก แต่รักนี้...นานกว่านั้น

คุณรู้ไหม...บทเพลงที่หวานที่สุดแห่งกาสิก เอื้อนเอ่ยถ้อยทํานองว่าอย่างไร บทเพลงที่ผู้ชายร้องให้ ‘ผู้หญิงคนพิเศษสุด’ ของเขาฟัง

เพลงบทนั้นร้องไว้เช่นนี้

“เธอ..มิใช่สายน้ำ แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน

เธอ..มิใช่ลําธาร แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ

ความรัก...เสลาสลัก สวยใส

งามใดเล่า งามใด เทียบได้งดงาม...ความรัก

จรดลึกในความทรงจํา ลึกล้ำย้ำรอยสลัก

นิรันดรนั้นนานนัก แต่รักนี้...นานกว่านั้น”

ใช่...บทเพลงนั้นร้องไว้เช่นนั้น บทเพลงที่ผู้ชายร้องให้ผู้หญิงพิเศษสุดฟัง บทเพลงที่รังสิมันต์เคยทอดสุรเสียงกังวานลึกราวจะรําลึกถึง ‘นิรันดร’ ที่จะมิมีวันผ่านมา

รําลึกถึง “รักนี้” ที่ไกลเกินอาจเอื้อม...

เพลงนี้เอง...แม้แต่ ทรรศิกา ยามฟังก็ยังไม่ทรงรู้ว่าองค์เจ้าหลวงรังสิมันต์ทรงร้องให้พระองค์ และแล้วกาลเวลาต่อมานั่นแหละจึงทรงรู้ว่า ‘ผู้หญิงพิเศษสุด’ นั้นคือใคร

“สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของหม่อมฉันคือ...ฝ่าบาท!”

ใช่...รักที่ยาวนานกว่านิรันดร คือรักนี้

ใช่...สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของรังสิมันต์คือ องค์เจ้าฟ้าหญิงทรรศิกา

แน่นอน... ‘หัวใจ’ อยู่ ณ ที่ใดก็ตาม

วันหนึ่ง ร่างกายย่อมจะ ‘เดิน’ มารวมกับหัวใจจนได้

ในดวงเนตรดําสนิท มิได้ฉายภาพผู้ใด นอกจากผู้ทรงเป็น ‘ดั่งดวงหฤทัย’ แสงแห่ง ‘รังสิมันต์’ มิได้ฉายฉานเฉพาะประชาชนเท่านั้น

หากจะธํารงความอบอุ่นให้ ‘ดวงหฤทัย’ ด้วย

ทรรศิกา...ดั่งดวงหฤทัยของรังสิมันต์!

-

รักชนก นามทอน

บรรณาธิการ สํานักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม

เดือนสิงหาคม ๒๕๕๖